روز بیست و سوم ماه رمضان؛ دعا و ترتیل قرآن

وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى قَوْمِهِ مِن بَعْدِهِ مِنْ جُندٍ مِّنَ السَّمَاءِ وَمَا كُنَّا مُنزِلِينَ ﴿ ۲۸ ﴾ 

پس از [شهادت] وى هيچ سپاهى از آسمان بر قومش فرود نياورديم و [پيش از اين هم] فروفرستنده نبوديم ( ۲۸) 

إِن كَانَتْ إِلاَّ صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ ﴿ ۲۹ ﴾ 

تنها يك فرياد بود و بس و بناگاه [همه] آن ها سرد بر جاى فسردند ( ۲۹) 

يَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون ﴿ ۳۰ ﴾ 

دريغا بر اين بندگان هيچ فرستاده ‏اى بر آنان نيامد مگر آنكه او را ريشخند مى‏ كردند ( ۳۰) 

أَلَمْ يَرَوْا كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُم مِّنْ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَيْهِمْ لاَ يَرْجِعُونَ ﴿ ۳۱ ﴾ 

مگر نديده ‏اند كه چه بسيار نسل ها را پيش از آنان هلاك گردانيديم كه ديگر آن ها به سويشان بازنمى ‏گردند (۳۱) 

وَإِن كُلٌّ لَّمَّا جَمِيعٌ لَّدَيْنَا مُحْضَرُونَ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و قطعا همه آنان در پيشگاه ما احضار خواهند شد ( ۳۲) 

وَآيَةٌ لَّهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبًّا فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ ﴿ ۳۳ ﴾ 

و زمين مرده برهانى است براى ايشان كه آن را زنده گردانيديم و دانه از آن برآورديم كه از آن مى ‏خورند (۳۳) 

وَجَعَلْنَا فِيهَا جَنَّاتٍ مِن نَّخِيلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِيهَا مِنْ الْعُيُونِ ﴿ ۳۴ ﴾ 

و در آن [زمين] باغ هايى از درختان خرما و تاك قرار داديم و چشمه ‏ها در آن روان كرديم ( ۳۴) 

لِيَأْكُلُوا مِن ثَمَرِهِ وَمَا عَمِلَتْهُ أَيْدِيهِمْ أَفَلَا يَشْكُرُونَ ﴿ ۳۵ ﴾ 

تا از ميوه آن و [از] كاركرد دست هاى خودشان بخورند آيا باز [هم] سپاس نمى‏ گزارند ( ۳۵) 

سُبْحَانَ الَّذِي خَلَقَ الْأَزْوَاجَ كُلَّهَا مِمَّا تُنبِتُ الْأَرْضُ وَمِنْ أَنفُسِهِمْ وَمِمَّا لَا يَعْلَمُونَ ﴿۳۶ ﴾ 

پاك [خدايى] كه از آنچه زمين مى‏ روياند و [نيز] از خودشان و از آنچه نمى‏ دانند همه را نر و ماده گردانيده است ( ۳۶) 

وَآيَةٌ لَّهُمْ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهَارَ فَإِذَا هُم مُّظْلِمُونَ ﴿ ۳۷ ﴾ 

و نشانه‏ اى [ديگر] براى آن ها شب است كه روز را [مانند پوست] از آن برمى‏ كنيم و بناگاه آنان در تاريكى فرو مى‏ روند ( ۳۷) 

وَالشَّمْسُ تَجْرِي لِمُسْتَقَرٍّ لَّهَا ذَلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ ﴿ ۳۸ ﴾ 

و خورشيد به [سوى] قرارگاه ويژه خود روان است تقدير آن عزيز دانا اين است ( ۳۸) 

وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ ﴿ ۳۹ ﴾ 

و براى ماه منزل هايى معين كرده ‏ايم تا چون شاخك خشك خوشه خرما برگردد ( ۳۹) 

لَا الشَّمْسُ يَنبَغِي لَهَا أَن تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ ﴿۴۰ ﴾ 

نه خورشيد را سزد كه به ماه رسد و نه شب بر روز پيشى جويد و هر كدام در سپهرى شناورند ( ۴۰) 

وَآيَةٌ لَّهُمْ أَنَّا حَمَلْنَا ذُرِّيَّتَهُمْ فِي الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿ ۴۱ ﴾ 

و نشانه ‏اى [ديگر] براى آنان اينكه ما نياكانشان را در كشتى انباشته سوار كرديم ( ۴۱) 

وَخَلَقْنَا لَهُم مِّن مِّثْلِهِ مَا يَرْكَبُونَ ﴿ ۴۲ ﴾ 

و مانند آن براى ايشان مركوب ها[ى ديگرى] خلق كرديم ( ۴۲) 

وَإِن نَّشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِيخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ يُنقَذُونَ ﴿ ۴۳ ﴾ 

و اگر بخواهيم غرقشان مى ‏كنيم و هيچ فريادرسى نمى‏ يابند و روى نجات نمى‏ بينند ( ۴۳) 

إِلَّا رَحْمَةً مِّنَّا وَمَتَاعًا إِلَى حِينٍ ﴿ ۴۴ ﴾ 

مگر رحمتى از جانب ما [شامل آن ها گردد] و تا چندى [آن ها را] برخوردار سازيم ( ۴۴) 

وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَمَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ﴿ ۴۵ ﴾ 

و چون به ايشان گفته شود از آنچه در پيش رو و پشت ‏سر داريد بترسيد اميد كه مورد رحمت قرار گيريد [نمى‏ شنوند] ( ۴۵) 

وَمَا تَأْتِيهِم مِّنْ آيَةٍ مِّنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ ﴿ ۴۶ ﴾ 

و هيچ نشانه‏ اى از نشانه‏ هاى پروردگارشان بر آنان نيامد جز اينكه از آن رويگردان شدند ( ۴۶) 

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ يَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿ ۴۷ ﴾ 

و چون به آنان گفته شود از آنچه خدا به شما روزى داده انفاق كنيد كسانى كه كافر شده‏اند به آنان كه ايمان آورده ‏اند مى ‏گويند آيا كسى را بخورانيم كه اگر خدا مى‏ خواست [خودش] وى را مى ‏خورانيد شما جز در گمراهى آشكارى [بيش] نيستيد ( ۴۷) 

وَيَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿ ۴۸ ﴾ 

و مى ‏گويند اگر راست مى‏ گوييد پس اين وعده [عذاب] كى خواهد بود ( ۴۸) 

مَا يَنظُرُونَ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ يَخِصِّمُونَ ﴿ ۴۹ ﴾ 

جز يك فرياد [مرگبار] را انتظار نخواهند كشيد كه هنگامى كه سرگرم جدالند غافلگيرشان كند ( ۴۹) 

فَلَا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَلَا إِلَى أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ 

آنگاه نه توانايى وصيتى دارند و نه مى‏ توانند به سوى كسان خود برگردند ( ۵۰) 

وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُم مِّنَ الْأَجْدَاثِ إِلَى رَبِّهِمْ يَنسِلُونَ ﴿ ۵۱ ﴾ 

و در صور دميده خواهد شد پس بناگاه از گورهاى خود شتابان به سوى پروردگار خويش مى‏ آيند ( ۵۱) 

قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَن بَعَثَنَا مِن مَّرْقَدِنَا هَذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ ﴿ ۵۲ ﴾ 

مى‏ گويند اى واى بر ما چه كسى ما را از آرامگاهمان برانگيخت اين است همان وعده خداى رحمان و پيامبران راست مى‏گفتند ( ۵۲) 

إِن كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ جَمِيعٌ لَّدَيْنَا مُحْضَرُونَ ﴿ ۵۳ ﴾ 

[باز هم] يك فرياد است و بس و بناگاه همه در پيشگاه ما حاضر آيند ( ۵۳) 

فَالْيَوْمَ لَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئًا وَلَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿ ۵۴ ﴾ 

امروز بر كسى هيچ ستم نمى‏ رود جز در برابر آنچه كرده ‏ايد پاداشى نخواهيد يافت ( ۵۴) 

إِنَّ أَصْحَابَ الْجَنَّةِ الْيَوْمَ فِي شُغُلٍ فَاكِهُونَ ﴿ ۵۵ ﴾ 

در اين روز اهل بهشت كار و بارى خوش در پيش دارند ( ۵۵) 

هُمْ وَأَزْوَاجُهُمْ فِي ظِلَالٍ عَلَى الْأَرَائِكِ مُتَّكِؤُونَ ﴿ ۵۶ ﴾ 

آن ها با همسرانشان در زير سايه ‏ها بر تخت ها تكيه مى ‏زنند ( ۵۶) 

لَهُمْ فِيهَا فَاكِهَةٌ وَلَهُم مَّا يَدَّعُونَ ﴿ ۵۷ ﴾ 

در آنجا براى آن ها [هر گونه] ميوه است و هر چه دلشان بخواهد ( ۵۷) 

سَلَامٌ قَوْلًا مِن رَّبٍّ رَّحِيمٍ ﴿ ۵۸ ﴾ 

از جانب پروردگار[ى] مهربان [به آنان] سلام گفته مى ‏شود ( ۵۸) 

وَامْتَازُوا الْيَوْمَ أَيُّهَا الْمُجْرِمُونَ ﴿ ۵۹ ﴾ 

و اى گناهكاران امروز [از بى ‏گناهان] جدا شويد ( ۵۹) 

أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿ ۶۰ ﴾ 

اى فرزندان آدم مگر با شما عهد نكرده بودم كه شيطان را مپرستيد زيرا وى دشمن آشكار شماست ( ۶۰)

وَأَنْ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُّسْتَقِيمٌ ﴿ ۶۱ ﴾ 

و اينكه مرا بپرستيد اين است راه راست ( ۶۱) 

وَلَقَدْ أَضَلَّ مِنكُمْ جِبِلًّا كَثِيرًا أَفَلَمْ تَكُونُوا تَعْقِلُونَ ﴿ ۶۲ ﴾ 

و [او] گروهى انبوه از ميان شما را سخت گمراه كرد آيا تعقل نمى ‏كرديد ( ۶۲) 

هَذِهِ جَهَنَّمُ الَّتِي كُنتُمْ تُوعَدُونَ ﴿ ۶۳ ﴾ 

اين است جهنمى كه به شما وعده داده مى‏ شد ( ۶۳) 

اصْلَوْهَا الْيَوْمَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ ﴿ ۶۴ ﴾ 

به [جرم] آنكه كفر مى ‏ورزيديد اكنون در آن درآييد ( ۶۴) 

الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ وَتُكَلِّمُنَا أَيْدِيهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿ ۶۵ ﴾ 

امروز بر دهان هاى آنان مهر مى‏ نهيم و دست هايشان با ما سخن مى ‏گويند و پاهايشان بدانچه فراهم مى‏ ساختند گواهى مى ‏دهند ( ۶۵) 

وَلَوْ نَشَاء لَطَمَسْنَا عَلَى أَعْيُنِهِمْ فَاسْتَبَقُوا الصِّرَاطَ فَأَنَّى يُبْصِرُونَ ﴿ ۶۶ ﴾ 

و اگر بخواهيم هر آينه فروغ از ديدگانشان مى ‏گيريم تا در راه [كج] بر هم پيشى جويند ولى [راه راست را] از كجا مى ‏توانند ببينند ( ۶۶) 

وَلَوْ نَشَاء لَمَسَخْنَاهُمْ عَلَى مَكَانَتِهِمْ فَمَا اسْتَطَاعُوا مُضِيًّا وَلَا يَرْجِعُونَ ﴿ ۶۷ ﴾ 

و اگر بخواهيم هرآينه ايشان را در جاى خود مسخ مى‏ كنيم [به گونه ‏اى] كه نه بتوانند بروند و نه برگردند (۶۷) 

وَمَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِي الْخَلْقِ أَفَلَا يَعْقِلُونَ ﴿ ۶۸ ﴾ 

و هر كه را عمر دراز دهيم او را [از نظر] خلقت فروكاسته [و شكسته] گردانيم آيا نمى ‏انديشند ( ۶۸) 

وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُّبِينٌ ﴿ ۶۹ ﴾ 

و [ما] به او شعر نياموختيم و در خور وى نيست اين [سخن] جز اندرز و قرآنى روشن نيست ( ۶۹) 

لِيُنذِرَ مَن كَانَ حَيًّا وَيَحِقَّ الْقَوْلُ عَلَى الْكَافِرِينَ ﴿ ۷۰ ﴾ 

تا هر كه را [دلى] زنده است بيم دهد و گفتار [خدا] در باره كافران محقق گردد ( ۷۰) 

أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّا خَلَقْنَا لَهُمْ مِمَّا عَمِلَتْ أَيْدِينَا أَنْعَامًا فَهُمْ لَهَا مَالِكُونَ ﴿ ۷۱ ﴾ 

آيا نديده ‏اند كه ما به قدرت خويش براى ايشان چهارپايانى آفريده‏ ايم تا آنان مالك آن ها باشند ( ۷۱) 

وَذَلَّلْنَاهَا لَهُمْ فَمِنْهَا رَكُوبُهُمْ وَمِنْهَا يَأْكُلُونَ ﴿ ۷۲ ﴾ 

و آن ها را براى ايشان رام گردانيديم از برخى‏شان سوارى مى‏ گيرند و از بعضى مى ‏خورند ( ۷۲) 

وَلَهُمْ فِيهَا مَنَافِعُ وَمَشَارِبُ أَفَلَا يَشْكُرُونَ ﴿ ۷۳ ﴾ 

و از آن ها سودها و نوشيدنی ها دارند پس چرا شكرگزار نيستيد ( ۷۳) 

وَاتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ يُنصَرُونَ ﴿ ۷۴ ﴾ 

و غير از خدا[ى يگانه] خدايانى به پرستش گرفتند تا مگر يارى شوند ( ۷۴) 

لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَهُمْ وَهُمْ لَهُمْ جُندٌ مُّحْضَرُونَ ﴿ ۷۵ ﴾ 

[ولى بتان] نمى‏ توانند آنان را يارى كنند و آنانند كه براى [بتان] چون سپاهى احضار شده ‏اند ( ۷۵) 

فَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ ﴿ ۷۶ ﴾ 

پس گفتار آنان تو را غمگين نگرداند كه ما آنچه را پنهان و آنچه را آشكار مى ‏كنند مى‏ دانيم ( ۷۶) 

أَوَلَمْ يَرَ الْإِنسَانُ أَنَّا خَلَقْنَاهُ مِن نُّطْفَةٍ فَإِذَا هُوَ خَصِيمٌ مُّبِينٌ ﴿ ۷۷ ﴾ 

مگر آدمى ندانسته است كه ما او را از نطفه ‏اى آفريده ‏ايم پس بناگاه وى ستيزه‏ جويى آشكار شده است( ۷۷) 

وَضَرَبَ لَنَا مَثَلًا وَنَسِيَ خَلْقَهُ قَالَ مَنْ يُحْيِي الْعِظَامَ وَهِيَ رَمِيمٌ ﴿ ۷۸ ﴾ 

و براى ما مثلى آورد و آفرينش خود را فراموش كرد گفت چه كسى اين استخوان ها را كه چنين پوسيده است زندگى مى‏ بخشد ( ۷۸) 

قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِي أَنشَأَهَا أَوَّلَ مَرَّةٍ وَهُوَ بِكُلِّ خَلْقٍ عَلِيمٌ ﴿ ۷۹ ﴾ 

بگو همان كسى كه نخستين ‏بار آن را پديد آورد و اوست كه به هر [گونه] آفرينشى داناست ( ۷۹) 

الَّذِي جَعَلَ لَكُم مِّنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارًا فَإِذَا أَنتُم مِّنْهُ تُوقِدُونَ ﴿ ۸۰ ﴾ 

همو كه برايتان در درخت‏ سبزفام اخگر نهاد كه از آن [چون نيازتان افتد] آتش مى‏ افروزيد ( ۸۰) 

أَوَلَيْسَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ يَخْلُقَ مِثْلَهُم بَلَى وَهُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ ﴿ ۸۱ ﴾ 

آيا كسى كه آسمان ها و زمين را آفريده توانا نيست كه [باز] مانند آن ها را بيافريند آرى اوست آفريننده دانا (۸۱) 

إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئًا أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ ﴿ ۸۲ ﴾ 

چون به چيزى اراده فرمايد كارش اين بس كه مى ‏گويد باش پس [بى‏درنگ] موجود مى ‏شود ( ۸۲) 

فَسُبْحَانَ الَّذِي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿ ۸۳ ﴾ 

پس [شكوهمند و] پاك است آن كسى كه ملكوت هر چيزى در دست اوست و به سوى اوست كه بازگردانيده مى‏ شويد ( ۸۳) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان         

وَالصَّافَّاتِ صَفًّا ﴿ ۱ ﴾ 

سوگند به صف بستگان كه صفى [با شكوه] بسته ‏اند ( ۱) 

فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا ﴿ ۲ ﴾ 

و به زجركنندگان كه به سختى زجر مى‏ كنند ( ۲) 

فَالتَّالِيَاتِ ذِكْرًا ﴿ ۳ ﴾ 

و به تلاوت‏كنندگان [آيات الهى] ( ۳) 

إِنَّ إِلَهَكُمْ لَوَاحِدٌ ﴿ ۴ ﴾ 

كه قطعا معبود شما يگانه است ( ۴) 

رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ ﴿ ۵ ﴾ 

پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است و پروردگار خاورها ( ۵) 

إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ ﴿ ۶ ﴾ 

ما آسمان اين دنيا را به زيور اختران آراستيم ( ۶) 

وَحِفْظًا مِّن كُلِّ شَيْطَانٍ مَّارِدٍ ﴿ ۷ ﴾ 

و [آن را] از هر شيطان سركشى نگاه داشتيم ( ۷) 

لَا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَى وَيُقْذَفُونَ مِن كُلِّ جَانِبٍ ﴿ ۸ ﴾ 

[به طورى كه] نمى ‏توانند به انبوه [فرشتگان] عالم بالا گوش فرا دهند و از هر سوى پرتاب مى ‏شوند ( ۸) 

دُحُورًا وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ ﴿ ۹ ﴾ 

با شدت به دور رانده مى ‏شوند و برايشان عذابى دايم است ( ۹) 

إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ ﴿ ۱۰ ﴾ 

مگر كسى كه [از سخن بالاييان] يكباره استراق سمع كند كه شهابى شكافنده از پى او مى ‏تازد ( ۱۰) 

فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَم مَّنْ خَلَقْنَا إِنَّا خَلَقْنَاهُم مِّن طِينٍ لَّازِبٍ ﴿ ۱۱ ﴾ 

پس [از كافران] بپرس آيا ايشان [از نظر] آفرينش سخت ‏ترند يا كسانى كه [در آسمان ها] خلق كرديم ما آنان را از گلى چسبنده پديد آورديم ( ۱۱) 

بَلْ عَجِبْتَ وَيَسْخَرُونَ ﴿ ۱۲ ﴾ 

بلكه عجب مى‏ دارى و [آن ها] ريشخند مى‏ كنند ( ۱۲) 

وَإِذَا ذُكِّرُوا لَا يَذْكُرُونَ ﴿ ۱۳ ﴾ 

و چون پند داده شوند عبرت نمى‏ گيرند ( ۱۳) 

وَإِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ ﴿ ۱۴ ﴾ 

و چون آيتى ببينند به ريشخند مى ‏پردازند ( ۱۴) 

وَقَالُوا إِنْ هَذَا إِلَّا سِحْرٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۵ ﴾ 

و مى‏ گويند اين جز سحرى آشكار نيست ( ۱۵) 

أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ ﴿ ۱۶ ﴾ 

آيا چون مرديم و خاك و استخوان هاى [خرد] گرديديم آيا راستى برانگيخته مى ‏شويم ( ۱۶) 

أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و همين طور پدران اوليه ما ( ۱۷) 

قُلْ نَعَمْ وَأَنتُمْ دَاخِرُونَ ﴿ ۱۸ ﴾ 

بگو آرى در حالى كه شما خواريد ( ۱۸) 

فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ يَنظُرُونَ ﴿ ۱۹ ﴾ 

و آن تنها يك فرياد است و بس و بناگاه آنان به تماشا خيزند ( ۱۹) 

وَقَالُوا يَا وَيْلَنَا هَذَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿ ۲۰ ﴾ 

و مى‏ گويند اى واى بر ما اين است روز جزا ( ۲۰) 

هَذَا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿ ۲۱ ﴾ 

اين است همان روز داورى كه آن را تكذيب مى‏ كرديد ( ۲۱) 

احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا كَانُوا يَعْبُدُونَ ﴿ ۲۲ ﴾ 

كسانى را كه ستم كرده ‏اند با هم رديفانشان و آنچه غير از خدا مى‏ پرستيده‏ اند ( ۲۲) 

مِن دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ ﴿ ۲۳ ﴾ 

گرد آوريد و به سوى راه جهنم رهبرى‏ شان كنيد ( ۲۳) 

وَقِفُوهُمْ إِنَّهُم مَّسْئُولُونَ ﴿ ۲۴ ﴾ 

و بازداشت شان نماييد كه آن ها مسؤولند ( ۲۴) 

مَا لَكُمْ لَا تَنَاصَرُونَ ﴿ ۲۵ ﴾ 

شما را چه شده است كه همديگر را يارى نمى‏ كنيد ( ۲۵) 

بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ ﴿ ۲۶ ﴾ 

[نه] بلكه امروز آنان از در تسليم درآمدگانند ( ۲۶) 

وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿ ۲۷ ﴾ 

و بعضى روى به بعضى ديگر مى‏ آورند [و] از يكديگر مى‏ پرسند ( ۲۷) 

قَالُوا إِنَّكُمْ كُنتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ ﴿ ۲۸ ﴾ 

[و] مى‏ گويند شما [ظاهرا] از در راستى با ما درمى ‏آمديد [و خود را حق به جانب مى‏ نموديد] ( ۲۸) 

قَالُوا بَل لَّمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ ﴿ ۲۹ ﴾ 

[متهمان] مى‏ گويند [نه] بلكه با ايمان نبوديد ( ۲۹) 

وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ كُنتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ ﴿ ۳۰ ﴾ 

و ما را بر شما هيچ تسلطى نبود بلكه خودتان سركش بوديد ( ۳۰) 

فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا إِنَّا لَذَائِقُونَ ﴿ ۳۱ ﴾ 

پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد ما واقعا بايد [عذاب را] بچشيم ( ۳۱) 

فَأَغْوَيْنَاكُمْ إِنَّا كُنَّا غَاوِينَ ﴿ ۳۲ ﴾ 

و شما را گمراه كرديم زيرا خودمان گمراه بوديم ( ۳۲) 

فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ ﴿ ۳۳ ﴾ 

پس در حقيقت آنان در آن روز در عذاب شريك يكديگرند ( ۳۳) 

إِنَّا كَذَلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ ﴿ ۳۴ ﴾ 

[آرى] ما با مجرمان چنين رفتار مى‏ كنيم ( ۳۴) 

إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ ﴿ ۳۵ ﴾ 

چرا كه آنان بودند كه وقتى به ايشان گفته مى‏ شد خدايى جز خداى يگانه نيست تكبر مى‏ ورزيدند ( ۳۵) 

وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴿ ۳۶ ﴾ 

و مى ‏گفتند آيا ما براى شاعرى ديوانه دست از خدايانمان برداريم ( ۳۶) 

بَلْ جَاء بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۳۷ ﴾ 

ولى نه [او] حقيقت را آورده و فرستادگان را تصديق كرده است ( ۳۷) 

إِنَّكُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِيمِ ﴿ ۳۸ ﴾ 

در واقع شما عذاب پر درد را خواهيد چشيد ( ۳۸) 

وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ ﴿ ۳۹ ﴾ 

و جز آنچه مى‏ كرديد جزا نمى‏ يابيد ( ۳۹) 

إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۴۰ ﴾ 

مگر بندگان پاكدل خدا ( ۴۰) 

أُوْلَئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَّعْلُومٌ ﴿ ۴۱ ﴾ 

آنان روزى معين خواهند داشت ( ۴۱) 

فَوَاكِهُ وَهُم مُّكْرَمُونَ ﴿ ۴۲ ﴾ 

[انواع] ميوه‏ ها و آنان مورد احترام خواهند بود ( ۴۲) 

فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿ ۴۳ ﴾ 

در باغ هاى پر نعمت ( ۴۳) 

عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَابِلِينَ ﴿ ۴۴ ﴾ 

بر سريرها در برابر همديگر [مى‏ نشينند] ( ۴۴) 

يُطَافُ عَلَيْهِم بِكَأْسٍ مِن مَّعِينٍ ﴿ ۴۵ ﴾ 

با جامى از باده ناب پيرامونشان به گردش درمى‏ آيند ( ۴۵) 

بَيْضَاء لَذَّةٍ لِّلشَّارِبِينَ ﴿ ۴۶ ﴾ 

[باده ‏اى] سخت‏ سپيد كه نوشندگان را لذتى [خاص] مى‏ دهد ( ۴۶) 

لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنزَفُونَ ﴿ ۴۷ ﴾ 

نه در آن فساد عقل است و نه ايشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مى ‏افتند ( ۴۷) 

وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِينٌ ﴿ ۴۸ ﴾ 

و نزدشان [دلبرانى] فروهشته‏ نگاه و فراخ ‏ديده باشند ( ۴۸) 

كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَّكْنُونٌ ﴿ ۴۹ ﴾ 

[از شدت سپيدى] گويى تخم شتر مرغ [زير پ ر ]ند ( ۴۹) 

فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَسَاءلُونَ ﴿ ۵۰ ﴾ 

پس برخى‏ شان به برخى روى نموده و از همديگر پرس‏وجو مى ‏كنند ( ۵۰) 

قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ ﴿ ۵۱ ﴾ 

گوينده ‏اى از آنان مى ‏گويد راستى من [در دنيا] همنشينى داشتم ( ۵۱) 

يَقُولُ أَئِنَّكَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِينَ ﴿ ۵۲ ﴾ 

[كه به من] مى ‏گفت آيا واقعا تو از باوردارندگانى ( ۵۲) 

أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِينُونَ ﴿ ۵۳ ﴾ 

آيا وقتى مرديم و خاك و [مشتى] استخوان شديم آيا واقعا جزا مى‏ يابيم ( ۵۳) 

قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ ﴿ ۵۴ ﴾ 

[مؤمن] مى‏ پرسد آيا شما اطلاع داريد [كجاست] ( ۵۴) 

فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاء الْجَحِيمِ ﴿ ۵۵ ﴾ 

پس اطلاع حاصل مى‏ كند و او را در ميان آتش مى‏ بيند ( ۵۵) 

قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدتَّ لَتُرْدِينِ ﴿ ۵۶ ﴾ 

[و] مى‏ گويد به خدا سوگند چيزى نمانده بود كه تو مرا به هلاكت اندازى ( ۵۶) 

وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ ﴿ ۵۷ ﴾ 

و اگر رحمت پروردگارم نبود هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم ( ۵۷) 

أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ ﴿ ۵۸ ﴾ 

[و از روى شوق مى‏ گويد] آيا ديگر روى مرگ نمى‏ بينيم ( ۵۸) 

إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَى وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ ﴿ ۵۹ ﴾ 

جز همان مرگ نخستين خود و ما هرگز عذاب نخواهيم شد ( ۵۹) 

إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ ﴿ ۶۰ ﴾ 

راستى كه اين همان كاميابى بزرگ است ( ۶۰) 

لِمِثْلِ هَذَا فَلْيَعْمَلْ الْعَامِلُونَ ﴿ ۶۱ ﴾ 

براى چنين [پاداشى] بايد كوشندگان بكوشند ( ۶۱) 

أَذَلِكَ خَيْرٌ نُّزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ ﴿ ۶۲ ﴾ 

آيا از نظر پذيرايى اين بهتر است ‏يا درخت زقوم ( ۶۲) 

إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِّلظَّالِمِينَ ﴿ ۶۳ ﴾ 

در حقيقت ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم ( ۶۳) 

إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ ﴿ ۶۴ ﴾ 

آن درختى است كه از قعر آتش سوزان مى‏رويد ( ۶۴) 

طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُؤُوسُ الشَّيَاطِينِ ﴿ ۶۵ ﴾ 

ميوه ‏اش گويى چون كله‏ هاى شياطين است ( ۶۵) 

فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِؤُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ ﴿ ۶۶ ﴾ 

پس [دوزخيان] حتما از آن مى‏ خورند و شكم ها را از آن پر مى ‏كنند ( ۶۶) 

ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِّنْ حَمِيمٍ ﴿ ۶۷ ﴾ 

سپس ايشان را بر سر آن آميغى از آب جوشان است ( ۶۷) 

ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ ﴿ ۶۸ ﴾ 

آنگاه بازگشتشان بى‏ گمان به سوى دوزخ است ( ۶۸) 

إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءهُمْ ضَالِّينَ ﴿ ۶۹ ﴾ 

آن ها پدران خود را گمراه يافتند ( ۶۹) 

فَهُمْ عَلَى آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ ﴿ ۷۰ ﴾ 

پس ايشان به دنبال آن ها مى‏ شتابند ( ۷۰) 

وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۷۱ ﴾ 

و قطعا پيش از آن ها بيشتر پيشينيان به گمراهى افتادند ( ۷۱) 

وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِم مُّنذِرِينَ ﴿ ۷۲ ﴾ 

و حال آنكه مسلما در ميانشان هشداردهندگانى فرستاديم ( ۷۲) 

فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنذَرِينَ ﴿ ۷۳ ﴾ 

پس ببين فرجام هشدارداده‏ شدگان چگونه بود ( ۷۳) 

إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۷۴ ﴾ 

به استثناى بندگان پاكدل خدا ( ۷۴) 

وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ ﴿ ۷۵ ﴾ 

و نوح ما را ندا داد و چه نيك اجابت‏ كننده بوديم ( ۷۵) 

وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ﴿ ۷۶ ﴾ 

و او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم ( ۷۶) 

وَجَعَلْنَا ذُرِّيَّتَهُ هُمْ الْبَاقِينَ ﴿ ۷۷ ﴾ 

و [تنها] نسل او را باقى گذاشتيم ( ۷۷) 

وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۷۸ ﴾ 

و در ميان آيندگان [آوازه نيك] او را بر جاى گذاشتيم ( ۷۸) 

سَلَامٌ عَلَى نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ ﴿ ۷۹ ﴾ 

درود بر نوح در ميان جهانيان ( ۷۹) 

إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۸۰ ﴾ 

ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مى ‏دهيم ( ۸۰) 

إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۸۱ ﴾ 

به راستى او از بندگان مؤمن ما بود ( ۸۱) 

ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۸۲ ﴾ 

سپس ديگران را غرق كرديم ( ۸۲) 

وَإِنَّ مِن شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ ﴿ ۸۳ ﴾ 

و بى‏ گمان ابراهيم از پيروان اوست ( ۸۳) 

إِذْ جَاء رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ ﴿ ۸۴ ﴾ 

آنگاه كه با دلى پاك به [پيشگاه] پروردگارش آمد ( ۸۴) 

إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ ﴿ ۸۵ ﴾ 

چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت چه مى ‏پرستيد ( ۸۵) 

أَئِفْكًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ ﴿ ۸۶ ﴾ 

آيا غير از آن ها به دروغ خدايانى [ديگر] مى‏ خواهيد ( ۸۶) 

فَمَا ظَنُّكُم بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۸۷ ﴾ 

پس گمانتان به پروردگار جهان ها چيست ( ۸۷) 

فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ ﴿ ۸۸ ﴾ 

پس نظرى به ستارگان افكند ( ۸۸) 

فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٌ ﴿ ۸۹ ﴾ 

و گفت من كسالت دارم ( ۸۹) 

فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ ﴿ ۹۰ ﴾ 

پس پشت‏كنان از او روى برتافتند ( ۹۰) 

فَرَاغَ إِلَى آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ ﴿ ۹۱ ﴾ 

تا نهانى به سوى خدايانشان رفت و [به ريشخند] گفت آيا غذا نمى‏ خوريد ( ۹۱) 

مَا لَكُمْ لَا تَنطِقُونَ ﴿ ۹۲ ﴾ 

شما را چه شده كه سخن نمى‏ گوييد ( ۹۲) 

فَرَاغَ عَلَيْهِمْ ضَرْبًا بِالْيَمِينِ ﴿ ۹۳ ﴾ 

پس با دست راست بر سر آن ها زدن گرفت ( ۹۳) 

فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ ﴿ ۹۴ ﴾ 

تا دوان دوان سوى او روى‏ آور شدند ( ۹۴) 

قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ ﴿ ۹۵ ﴾ 

[ابراهيم] گفت آيا آنچه را مى‏ تراشيد مى‏ پرستيد ( ۹۵) 

وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ ﴿ ۹۶ ﴾ 

با اينكه خدا شما و آنچه را كه برمى‏ سازيد آفريده است ( ۹۶) 

قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْيَانًا فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ ﴿ ۹۷ ﴾ 

گفتند برايش [كوره]خانه‏ اى بسازيد و در آتشش بيندازيد ( ۹۷) 

فَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِينَ ﴿ ۹۸ ﴾ 

پس خواستند به از نيرنگى زنند و[لى] ما آنان را پست گردانيديم ( ۹۸) 

وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَى رَبِّي سَيَهْدِينِ ﴿ ۹۹ ﴾ 

و [ابراهيم] گفت من به سوى پروردگارم رهسپارم زودا كه مرا راه نمايد ( ۹۹) 

رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ ﴿ ۱۰۰ ﴾ 

اى پروردگار من مرا [فرزندى] از شايستگان بخش ( ۱۰۰) 

فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ ﴿ ۱۰۱ ﴾ 

پس او را به پسرى بردبار مژده داديم ( ۱۰۱) 

فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَى فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانظُرْ مَاذَا تَرَى قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِي إِن شَاء اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ ﴿ ۱۰۲ ﴾ 

و وقتى با او به جايگاه سعى رسيد گفت اى پسرك من من در خواب [چنين] مى ‏بينم كه تو را سر مى‏ برم پس ببين چه به نظرت مى ‏آيد گفت اى پدر من آنچه را مامورى بكن ان شاء الله مرا از شكيبايان خواهى يافت ( ۱۰۲) 

فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ ﴿ ۱۰۳ ﴾ 

پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند ( ۱۰۳) 

وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ ﴿ ۱۰۴ ﴾ 

او را ندا داديم كه اى ابراهيم ( ۱۰۴) 

قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۰۵ ﴾ 

رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‏ دهيم ( ۱۰۵) 

إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِينُ ﴿ ۱۰۶ ﴾ 

راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود ( ۱۰۶) 

وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۰۷ ﴾ 

و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم ( ۱۰۷) 

وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۱۰۸ ﴾ 

و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم ( ۱۰۸) 

سَلَامٌ عَلَى إِبْرَاهِيمَ ﴿ ۱۰۹ ﴾ 

درود بر ابراهيم ( ۱۰۹) 

كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۱۰ ﴾ 

نيكوكاران را چنين پاداش مى‏ دهيم ( ۱۱۰) 

إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۱۱ ﴾ 

در حقيقت او از بندگان با ايمان ما بود ( ۱۱۱) 

وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِّنَ الصَّالِحِينَ ﴿ ۱۱۲ ﴾ 

و او را به اسحاق كه پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم ( ۱۱۲) 

وَبَارَكْنَا عَلَيْهِ وَعَلَى إِسْحَاقَ وَمِن ذُرِّيَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ مُبِينٌ ﴿ ۱۱۳ ﴾ 

و به او و به اسحاق بركت داديم و از نسل آن دو برخى نيكوكار و [برخى] آشكارا به خود ستمكار بودند (۱۱۳) 

وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿ ۱۱۴ ﴾ 

و در حقيقت بر موسى و هارون منت نهاديم ( ۱۱۴) 

وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ ﴿ ۱۱۵ ﴾ 

و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم ( ۱۱۵) 

وَنَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ ﴿ ۱۱۶ ﴾ 

و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند ( ۱۱۶) 

وَآتَيْنَاهُمَا الْكِتَابَ الْمُسْتَبِينَ ﴿ ۱۱۷ ﴾ 

و آن دو را كتاب روشن داديم ( ۱۱۷) 

وَهَدَيْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ ﴿ ۱۱۸ ﴾ 

و هر دو را به راه راست هدايت كرديم ( ۱۱۸) 

وَتَرَكْنَا عَلَيْهِمَا فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۱۱۹ ﴾ 

و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم ( ۱۱۹) 

سَلَامٌ عَلَى مُوسَى وَهَارُونَ ﴿ ۱۲۰ ﴾ 

درود بر موسى و هارون ( ۱۲۰) 

إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۲۱ ﴾ 

ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‏ دهيم ( ۱۲۱) 

إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۲۲ ﴾ 

زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند ( ۱۲۲) 

وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنْ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۲۳ ﴾ 

و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود ( ۱۲۳) 

إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ ﴿ ۱۲۴ ﴾ 

چون به قوم خود گفت آيا پروا نمى ‏داريد ( ۱۲۴) 

أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ ﴿ ۱۲۵ ﴾ 

آيا بعل را مى‏ پرستيد و بهترين آفرينندگان را وامى ‏گذاريد ( ۱۲۵) 

اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۲۶ ﴾ 

[يعنى] خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست ( ۱۲۶) 

فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿ ۱۲۷ ﴾ 

پس او را دروغگو شمردند و قطعا آن ها [در آتش] احضار خواهند شد ( ۱۲۷) 

إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۱۲۸ ﴾ 

مگر بندگان پاكدين خدا ( ۱۲۸) 

وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ ﴿ ۱۲۹ ﴾ 

و براى او در [ميان] آيندگان [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم ( ۱۲۹) 

سَلَامٌ عَلَى إِلْ يَاسِينَ ﴿ ۱۳۰ ﴾ 

درود بر پيروان الياس ( ۱۳۰) 

إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ﴿ ۱۳۱ ﴾ 

ما نيكوكاران را اين گونه پاداش مى‏ دهيم ( ۱۳۱) 

إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ﴿ ۱۳۲ ﴾ 

زيرا او از بندگان با ايمان ما بود ( ۱۳۲) 

وَإِنَّ لُوطًا لَّمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۳۳ ﴾ 

و در حقيقت لوط از زمره فرستادگان بود ( ۱۳۳) 

إِذْ نَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ ﴿ ۱۳۴ ﴾ 

آنگاه كه او و همه كسانش را رهانيديم ( ۱۳۴) 

إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ ﴿ ۱۳۵ ﴾ 

جز پيرزنى كه در ميان باقى‏ماندگان [و خاكسترشدگان] بود ( ۱۳۵) 

ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ ﴿ ۱۳۶ ﴾ 

سپس ديگران را هلاك كرديم ( ۱۳۶) 

وَإِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِم مُّصْبِحِينَ ﴿ ۱۳۷ ﴾ 

و در حقيقت‏ شما بر آنان صبحگاهان ( ۱۳۷) 

وَبِاللَّيْلِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿ ۱۳۸ ﴾ 

و شامگاهان مى‏ گذريد آيا به فكر فرو نمى‏ رويد ( ۱۳۸) 

وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۳۹ ﴾ 

و در حقيقت‏ يونس از زمره فرستادگان بود ( ۱۳۹) 

إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ ﴿ ۱۴۰ ﴾ 

آنگاه كه به سوى كشتى پر بگريخت ( ۱۴۰) 

فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنْ الْمُدْحَضِينَ ﴿ ۱۴۱ ﴾ 

پس [سرنشينان] با هم قرعه انداختند و [يونس] از باختگان شد ( ۱۴۱) 

فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ ﴿ ۱۴۲ ﴾ 

[او را به دريا افكندند] و عنبرماهى او را بلعيد در حالى كه او نكوهشگر خويش بود ( ۱۴۲) 

فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنْ الْمُسَبِّحِينَ ﴿ ۱۴۳ ﴾ 

و اگر او از زمره تسبيح ‏كنندگان نبود ( ۱۴۳) 

لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿ ۱۴۴ ﴾ 

قطعا تا روزى كه برانگيخته مى‏ شوند در شكم آن [ماهى] مى‏ ماند ( ۱۴۴) 

فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِيمٌ ﴿ ۱۴۵ ﴾ 

پس او را در حالى كه ناخوش بود به زمين خشكى افكنديم ( ۱۴۵) 

وَأَنبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِّن يَقْطِينٍ ﴿ ۱۴۶ ﴾ 

و بر بالاى [سر] او درختى از [نوع] كدوبن رويانيديم ( ۱۴۶) 

وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَى مِئَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ ﴿ ۱۴۷ ﴾ 

و او را به سوى يكصدهزار [نفر از ساكنان نينوا] يا بيشتر روانه كرديم ( ۱۴۷) 

فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَى حِينٍ ﴿ ۱۴۸ ﴾ 

پس ايمان آوردند و تا چندى برخوردارشان كرديم ( ۱۴۸) 

فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّكَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ ﴿ ۱۴۹ ﴾ 

پس از مشركان جويا شو آيا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است ( ۱۴۹) 

أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِكَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ ﴿ ۱۵۰ ﴾ 

يا فرشتگان را مادينه آفريديم و آنان شاهد بودند ( ۱۵۰) 

أَلَا إِنَّهُم مِّنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ ﴿ ۱۵۱ ﴾ 

هش‏دار كه اينان از دروغ پردازى خود قطعا خواهند گفت ( ۱۵۱) 

وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ ﴿ ۱۵۲ ﴾ 

خدا فرزند آورده در حالى كه آن ها قطعا دروغگويانند ( ۱۵۲) 

أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِينَ ﴿ ۱۵۳ ﴾ 

آيا [خدا] دختران را بر پسران برگزيده است ( ۱۵۳) 

مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ﴿ ۱۵۴ ﴾ 

شما را چه شده چگونه داورى مى‏ كنيد ( ۱۵۴) 

أَفَلَا تَذَكَّرُونَ ﴿ ۱۵۵ ﴾ 

آيا سر پند گرفتن نداريد ( ۱۵۵) 

أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُّبِينٌ ﴿ ۱۵۶ ﴾ 

يا دليلى آشكار [در دست] داريد ( ۱۵۶) 

فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿ ۱۵۷ ﴾ 

پس اگر راست مى‏ گوييد كتابتان را بياوريد ( ۱۵۷) 

وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ ﴿ ۱۵۸ ﴾ 

و ميان خدا و جن ‏ها پيوندى انگاشتند و حال آنكه جنيان نيك دانسته ‏اند كه [براى حساب پس‏دادن] خودشان احضار خواهند شد ( ۱۵۸) 

سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿ ۱۵۹ ﴾ 

خدا منزه است از آنچه در وصف مى‏ آورند ( ۱۵۹) 

إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۱۶۰ ﴾ 

به استثناى بندگان پاكدل خدا ( ۱۶۰) 

فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ ﴿ ۱۶۱ ﴾ 

در حقيقت‏ شما و آنچه [كه شما آن را] مى ‏پرستيد ( ۱۶۱) 

مَا أَنتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ ﴿ ۱۶۲ ﴾ 

بر ضد او گمراه‏گر نيستيد ( ۱۶۲) 

إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ ﴿ ۱۶۳ ﴾ 

مگر كسى را كه به دوزخ رفتنى است ( ۱۶۳) 

وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَّعْلُومٌ ﴿ ۱۶۴ ﴾ 

و هيچ يك از ما [فرشتگان] نيست مگر [اينكه] براى او [مقام و] مرتبه ‏اى معين است ( ۱۶۴) 

وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ ﴿ ۱۶۵ ﴾ 

و در حقيقت ماييم كه [براى انجام فرمان خدا] صف بسته‏ ايم ( ۱۶۵) 

وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ ﴿ ۱۶۶ ﴾ 

و ماييم كه خود تسبيح‏گويانيم ( ۱۶۶) 

وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ ﴿ ۱۶۷ ﴾ 

و [مشركان] به تاكيد مى ‏گفتند ( ۱۶۷) 

لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِكْرًا مِّنْ الْأَوَّلِينَ ﴿ ۱۶۸ ﴾ 

اگر پند [نامه ‏ا]ى از پيشينيان نزد ما بود ( ۱۶۸) 

لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۱۶۹ ﴾ 

قطعا از بندگان خالص خدا مى‏ شديم ( ۱۶۹) 

فَكَفَرُوا بِهِ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ ﴿ ۱۷۰ ﴾ 

ولى [وقتى قرآن آمد] به آن كافر شدند و زودا كه بدانند ( ۱۷۰) 

وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۷۱ ﴾ 

و قطعا فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پيش [چنين] رفته است ( ۱۷۱) 

إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنصُورُونَ ﴿ ۱۷۲ ﴾ 

كه آنان [بر دشمنان خودشان] حتما پيروز خواهند شد ( ۱۷۲) 

وَإِنَّ جُندَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿ ۱۷۳ ﴾ 

و سپاه ما هر آينه غالب ‏آيندگانند ( ۱۷۳) 

فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ﴿ ۱۷۴ ﴾ 

پس تا مدتى [معين] از آنان روى برتاب ( ۱۷۴) 

وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ﴿ ۱۷۵ ﴾ 

و آنان را بنگر كه خواهند ديد ( ۱۷۵) 

أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ ﴿ ۱۷۶ ﴾ 

آيا عذاب ما را شتابزده خواستارند ( ۱۷۶) 

فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاء صَبَاحُ الْمُنذَرِينَ ﴿ ۱۷۷ ﴾ 

[پس هشدارداده‏ شدگان را] آنگاه كه عذاب به خانه آنان فرود آيد چه بد صبحگاهى است ( ۱۷۷) 

وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّى حِينٍ ﴿ ۱۷۸ ﴾ 

و از ايشان تا مدتى [معين] روى برتاب ( ۱۷۸) 

وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ ﴿ ۱۷۹ ﴾ 

و بنگر كه خواهند ديد ( ۱۷۹) 

سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ ﴿ ۱۸۰ ﴾ 

منزه است پروردگار تو پروردگار شكوهمند از آنچه وصف مى‏ كنند ( ۱۸۰) 

وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ ﴿ ۱۸۱ ﴾ 

و درود بر فرستادگان ( ۱۸۱) 

وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿ ۱۸۲ ﴾ 

و ستايش ويژه خدا پروردگار جهان هاست ( ۱۸۲) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

ص وَالْقُرْآنِ ذِي الذِّكْرِ ﴿ ۱ ﴾ 

صاد سوگند به قرآن پراندرز ( ۱) 

بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي عِزَّةٍ وَشِقَاقٍ ﴿ ۲ ﴾ 

آرى آنان كه كفر ورزيدند در سركشى و ستيزه ‏اند ( ۲) 

كَمْ أَهْلَكْنَا مِن قَبْلِهِم مِّن قَرْنٍ فَنَادَوْا وَلَاتَ حِينَ مَنَاصٍ ﴿ ۳ ﴾ 

چه بسيار نسل ها كه پيش از ايشان هلاك كرديم كه [ما را] به فرياد خواندند و[لى] ديگر مجال گريز نبود (۳) 

وَعَجِبُوا أَن جَاءهُم مُّنذِرٌ مِّنْهُمْ وَقَالَ الْكَافِرُونَ هَذَا سَاحِرٌ كَذَّابٌ ﴿ ۴ ﴾ 

و از اينكه هشداردهنده ‏اى از خودشان برايشان آمده درشگفتند و كافران مى گويند اين ساحرى شياد است ( ۴) 

أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلَهًا وَاحِدًا إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ عُجَابٌ ﴿ ۵ ﴾ 

آيا خدايان [متعدد] را خداى واحدى قرار داده اين واقعا چيز عجيبى است ( ۵) 

وَانطَلَقَ الْمَلَأُ مِنْهُمْ أَنِ امْشُوا وَاصْبِرُوا عَلَى آلِهَتِكُمْ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ يُرَادُ ﴿ ۶ ﴾ 

و بزرگانشان روان شدند [و گفتند] برويد و بر خدايان خود ايستادگى نماييد كه اين امر قطعا هدف [ما]ست( ۶) 

مَا سَمِعْنَا بِهَذَا فِي الْمِلَّةِ الْآخِرَةِ إِنْ هَذَا إِلَّا اخْتِلَاقٌ ﴿ ۷ ﴾ 

[از طرفى] اين [مطلب] را در آيين اخير [عيسوى هم] نشنيده ‏ايم اين [ادعا] جز دروغ‏بافى نيست ( ۷) 

أَأُنزِلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ مِن بَيْنِنَا بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ مِّن ذِكْرِي بَلْ لَمَّا يَذُوقُوا عَذَابِ ﴿ ۸ ﴾ 

آيا از ميان ما قرآن بر او نازل شده است [نه] بلكه آنان در باره قرآن من دودلند [نه] بلكه هنوز عذاب [مرا] نچشيده ‏اند ( ۸) 

أَمْ عِندَهُمْ خَزَائِنُ رَحْمَةِ رَبِّكَ الْعَزِيزِ الْوَهَّابِ ﴿ ۹ ﴾ 

آيا گنجينه ‏هاى رحمت پروردگار ارجمند بسيار بخشنده تو نزد ايشان است ( ۹) 

أَمْ لَهُم مُّلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا فَلْيَرْتَقُوا فِي الْأَسْبَابِ ﴿ ۱۰ ﴾ 

آيا فرمانروايى آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است از آن ايشان است [اگر چنين است] پس [با چنگ زدن] در آن اسباب به بالا روند ( ۱۰) 

جُندٌ مَّا هُنَالِكَ مَهْزُومٌ مِّنَ الْأَحْزَابِ ﴿ ۱۱ ﴾ 

اين سپاهك دسته ‏هاى دشمن در آنجا [=بدر] در هم شكستنى‏ اند ( ۱۱) 

كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَعَادٌ وَفِرْعَوْنُ ذُو الْأَوْتَادِ ﴿ ۱۲ ﴾ 

پيش از ايشان قوم نوح و عاد و فرعون صاحب [عمارت و] خرگاه ها تكذيب كردند ( ۱۲) 

وَثَمُودُ وَقَوْمُ لُوطٍ وَأَصْحَابُ الأَيْكَةِ أُوْلَئِكَ الْأَحْزَابُ ﴿ ۱۳ ﴾ 

و ثمود و قوم لوط و اصحاب ايكه [نيز به تكذيب پرداختند] آن ها دسته‏ هاى مخالف بودند ( ۱۳) 

إِن كُلٌّ إِلَّا كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ عِقَابِ ﴿ ۱۴ ﴾ 

هيچ كدام نبودند كه پيامبران [ما] را تكذيب نكنند پس عقوبت [من بر آنان] سزاوار آمد ( ۱۴) 

وَمَا يَنظُرُ هَؤُلَاء إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً مَّا لَهَا مِن فَوَاقٍ ﴿ ۱۵ ﴾ 

و اينان جز يك فرياد را انتظار نمى‏ برند كه هيچ [مجال] سر خاراندنى در آن نيست ( ۱۵) 

وَقَالُوا رَبَّنَا عَجِّل لَّنَا قِطَّنَا قَبْلَ يَوْمِ الْحِسَابِ ﴿ ۱۶ ﴾ 

و گفتند پروردگارا پيش از [رسيدن] روز حساب بهره ما را [از عذاب] به شتاب به ما بده ( ۱۶) 

اصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَاذْكُرْ عَبْدَنَا دَاوُودَ ذَا الْأَيْدِ إِنَّهُ أَوَّابٌ ﴿ ۱۷ ﴾ 

بر آنچه مى‏ گويند صبر كن و داوود بنده ما را كه داراى امكانات [متعدد] بود به ياد آور آرى او بسيار بازگشت ‏كننده [به سوى خدا] بود ( ۱۷) 

إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبَالَ مَعَهُ يُسَبِّحْنَ بِالْعَشِيِّ وَالْإِشْرَاقِ ﴿ ۱۸ ﴾ 

ما كوهها را با او مسخر ساختيم [كه] شامگاهان و بامدادان خداوند را نيايش مى ‏كردند ( ۱۸) 

وَالطَّيْرَ مَحْشُورَةً كُلٌّ لَّهُ أَوَّابٌ ﴿ ۱۹ ﴾ 

و پرندگان را از هر سو [بر او] گرد [آورديم] همگى [به نواى دلنوازش] به سوى او بازگشت ‏كننده [و خدا را ستايشگر] بودند ( ۱۹) 

وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ ﴿ ۲۰ ﴾ 

و پادشاهيش را استوار كرديم و او را حكمت و كلام فيصله ‏دهنده عطا كرديم ( ۲۰) 

وَهَلْ أَتَاكَ نَبَأُ الْخَصْمِ إِذْ تَسَوَّرُوا الْمِحْرَابَ ﴿ ۲۱ ﴾ 

و آيا خبر دادخواهان چون از نمازخانه [او] بالا رفتند به تو رسيد ( ۲۱) 

إِذْ دَخَلُوا عَلَى دَاوُودَ فَفَزِعَ مِنْهُمْ قَالُوا لَا تَخَفْ خَصْمَانِ بَغَى بَعْضُنَا عَلَى بَعْضٍ فَاحْكُم بَيْنَنَا بِالْحَقِّ وَلَا تُشْطِطْ وَاهْدِنَا إِلَى سَوَاء الصِّرَاطِ ﴿ ۲۲ ﴾ 

وقتى [به طور ناگهانى] بر داوود درآمدند و او از آنان به هراس افتاد گفتند مترس [ما] دو مدعى [هستيم] كه يكى از ما بر ديگرى تجاوز كرده پس ميان ما به حق داورى كن و از حق دور مشو و ما را به راه راست راهبر باش ( ۲۲) 

إِنَّ هَذَا أَخِي لَهُ تِسْعٌ وَتِسْعُونَ نَعْجَةً وَلِيَ نَعْجَةٌ وَاحِدَةٌ فَقَالَ أَكْفِلْنِيهَا وَعَزَّنِي فِي الْخِطَابِ ﴿ ۲۳ ﴾ 

اين [شخص] برادر من است او را نود و نه ميش و مرا يك ميش است و مى‏ گويد آن را به من بسپار و در سخنورى بر من غالب آمده است ( ۲۳) 

قَالَ لَقَدْ ظَلَمَكَ بِسُؤَالِ نَعْجَتِكَ إِلَى نِعَاجِهِ وَإِنَّ كَثِيرًا مِّنْ الْخُلَطَاء لَيَبْغِي بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَقَلِيلٌ مَّا هُمْ وَظَنَّ دَاوُودُ أَنَّمَا فَتَنَّاهُ فَاسْتَغْفَرَ رَبَّهُ وَخَرَّ رَاكِعًا وَأَنَابَ ﴿ ۲۴ ﴾ 

[داوود] گفت قطعا او در مطالبه ميش تو [اضافه] بر ميش ‏هاى خودش بر تو ستم كرده و در حقيقت بسيارى از شريكان به همديگر ستم روا مى‏ دارند به استثناى كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده ‏اند و اين ها بس اندكند و داوود دانست كه ما او را آزمايش كرده ‏ايم پس از پروردگارش آمرزش خواست و به رو درافتاد و توبه كرد ( ۲۴) 

فَغَفَرْنَا لَهُ ذَلِكَ وَإِنَّ لَهُ عِندَنَا لَزُلْفَى وَحُسْنَ مَآبٍ ﴿ ۲۵ ﴾ 

و بر او اين [ماجرا] را بخشوديم و در حقيقت براى او پيش ما تقرب و فرجامى خوش خواهد بود ( ۲۵) 

يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ فَاحْكُم بَيْنَ النَّاسِ بِالْحَقِّ وَلَا تَتَّبِعِ الْهَوَى فَيُضِلَّكَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِينَ يَضِلُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِيدٌ بِمَا نَسُوا يَوْمَ الْحِسَابِ ﴿ ۲۶ ﴾ 

اى داوود ما تو را در زمين خليفه [و جانشين] گردانيديم پس ميان مردم به حق داورى كن و زنهار از هوس پيروى مكن كه تو را از راه خدا به در كند در حقيقت كسانى كه از راه خدا به در مى‏ روند به [سزاى] آنكه روز حساب را فراموش كرده ‏اند عذابى سخت‏ خواهند داشت ( ۲۶) 

وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاء وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا بَاطِلًا ذَلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ كَفَرُوا مِنَ النَّارِ ﴿ ۲۷ ﴾ 

و آسمان و زمين و آنچه را كه ميان اين دو است به باطل نيافريديم اين گمان كسانى است كه كافر شده [و حق‏پوشى كرده]اند پس واى از آتش بر كسانى كه كافر شده ‏اند ( ۲۷) 

أَمْ نَجْعَلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ كَالْمُفْسِدِينَ فِي الْأَرْضِ أَمْ نَجْعَلُ الْمُتَّقِينَ كَالْفُجَّارِ ﴿ ۲۸ ﴾ 

يا [مگر] كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كرده‏ اند چون مفسدان در زمين مى‏ گردانيم يا پرهيزگاران را چون پليدكاران قرار مى‏ دهيم ( ۲۸) 

كِتَابٌ أَنزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِّيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ ﴿ ۲۹ ﴾ 

[اين] كتابى مبارك است كه آن را به سوى تو نازل كرده‏ ايم تا در [باره] آيات آن بينديشند و خردمندان پند گيرند ( ۲۹) 

وَوَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ ﴿ ۳۰ ﴾ 

و سليمان را به داوود بخشيديم چه نيكو بنده‏اى به راستى او توبه‏ كار [و ستايشگر] بود ( ۳۰) 

إِذْ عُرِضَ عَلَيْهِ بِالْعَشِيِّ الصَّافِنَاتُ الْجِيَادُ ﴿ ۳۱ ﴾ 

هنگامى كه [طرف] غروب اسب هاى اصيل را بر او عرضه كردند ( ۳۱) 

فَقَالَ إِنِّي أَحْبَبْتُ حُبَّ الْخَيْرِ عَن ذِكْرِ رَبِّي حَتَّى تَوَارَتْ بِالْحِجَابِ ﴿ ۳۲ ﴾ 

[سليمان] گفت واقعا من دوستى اسبان را بر ياد پروردگارم ترجيح دادم تا [هنگام نماز گذشت و خورشيد] در پس حجاب ظلمت‏ شد ( ۳۲) 

رُدُّوهَا عَلَيَّ فَطَفِقَ مَسْحًا بِالسُّوقِ وَالْأَعْنَاقِ ﴿ ۳۳ ﴾ 

[گفت اسب ها] را نزد من باز آوريد پس شروع كرد به دست كشيدن بر ساق ها و گردن آن ها [و سرانجام وقف كردن آن ها در راه خدا] ( ۳۳) 

وَلَقَدْ فَتَنَّا سُلَيْمَانَ وَأَلْقَيْنَا عَلَى كُرْسِيِّهِ جَسَدًا ثُمَّ أَنَابَ ﴿ ۳۴ ﴾ 

و قطعا سليمان را آزموديم و بر تخت او جسدى بيفكنديم پس به توبه باز آمد ( ۳۴) 

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَهَبْ لِي مُلْكًا لَّا يَنبَغِي لِأَحَدٍ مِّنْ بَعْدِي إِنَّكَ أَنتَ الْوَهَّابُ ﴿ ۳۵﴾ 

گفت پروردگارا مرا ببخش و ملكى به من ارزانى دار كه هيچ كس را پس از من سزاوار نباشد در حقيقت تويى كه خود بسيار بخشنده ‏اى ( ۳۵) 

فَسَخَّرْنَا لَهُ الرِّيحَ تَجْرِي بِأَمْرِهِ رُخَاء حَيْثُ أَصَابَ ﴿ ۳۶ ﴾ 

پس باد را در اختيار او قرار داديم كه هر جا تصميم مى ‏گرفت به فرمان او نرم روان مى ‏شد ( ۳۶) 

وَالشَّيَاطِينَ كُلَّ بَنَّاء وَغَوَّاصٍ ﴿ ۳۷ ﴾ 

و شيطان ها را [از] بنا و غواص ( ۳۷) 

وَآخَرِينَ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفَادِ ﴿ ۳۸ ﴾ 

تا [وحشيان] ديگر را كه جفت جفت با زنجيرها به هم بسته بودند [تحت فرمانش درآورديم] ( ۳۸) 

هَذَا عَطَاؤُنَا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسَابٍ ﴿ ۳۹ ﴾ 

[گفتيم] اين بخشش ماست [آن را] بى‏ شمار ببخش يا نگاه دار ( ۳۹) 

وَإِنَّ لَهُ عِندَنَا لَزُلْفَى وَحُسْنَ مَآبٍ ﴿ ۴۰ ﴾ 

و قطعا براى او در پيشگاه ما تقرب و فرجام نيكوست ( ۴۰) 

وَاذْكُرْ عَبْدَنَا أَيُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الشَّيْطَانُ بِنُصْبٍ وَعَذَابٍ ﴿ ۴۱ ﴾ 

و بنده ما ايوب را به ياد آور آنگاه كه پروردگارش را ندا داد كه شيطان مرا به رنج و عذاب مبتلا كرد ( ۴۱) 

ارْكُضْ بِرِجْلِكَ هَذَا مُغْتَسَلٌ بَارِدٌ وَشَرَابٌ ﴿ ۴۲ ﴾ 

[به او گفتيم] با پاى خود [به زمين] بكوب اينك اين چشمه‏ سارى است‏ سرد و آشاميدنى ( ۴۲) 

وَوَهَبْنَا لَهُ أَهْلَهُ وَمِثْلَهُم مَّعَهُمْ رَحْمَةً مِّنَّا وَذِكْرَى لِأُوْلِي الْأَلْبَابِ ﴿ ۴۳ ﴾ 

و [مجددا] كسانش را و نظاير آن ها را همراه آن ها به او بخشيديم تا رحمتى از جانب ما و عبرتى براى خردمندان باشد ( ۴۳) 

وَخُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَلَا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ ﴿ ۴۴ ﴾

[و به او گفتيم] يك بسته تركه به دستت برگير و [همسرت را] با آن بزن و سوگند مشكن ما او را شكيبا يافتيم چه نيكوبنده ‏اى به راستى او توبه ‏كار بود ( ۴۴) 

وَاذْكُرْ عِبَادَنَا إبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ أُوْلِي الْأَيْدِي وَالْأَبْصَارِ ﴿ ۴۵ ﴾ 

و بندگان ما ابراهيم و اسحاق و يعقوب را كه نيرومند و ديده ‏ور بودند به يادآور ( ۴۵) 

إِنَّا أَخْلَصْنَاهُم بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ ﴿ ۴۶ ﴾ 

ما آنان را با موهبت ويژه ‏اى كه يادآورى آن سراى بود خالص گردانيديم ( ۴۶) 

وَإِنَّهُمْ عِندَنَا لَمِنَ الْمُصْطَفَيْنَ الْأَخْيَارِ ﴿ ۴۷ ﴾ 

و آنان در پيشگاه ما جدا از برگزيدگان نيكانند ( ۴۷) 

وَاذْكُرْ إِسْمَاعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الْكِفْلِ وَكُلٌّ مِّنْ الْأَخْيَارِ ﴿ ۴۸ ﴾ 

و اسماعيل و يسع و ذوالكفل را به ياد آور [كه] همه از نيكانند ( ۴۸) 

هَذَا ذِكْرٌ وَإِنَّ لِلْمُتَّقِينَ لَحُسْنَ مَآبٍ ﴿ ۴۹ ﴾ 

اين يادكردى است و قطعا براى پرهيزگاران فرجامى نيك است ( ۴۹) 

جَنَّاتِ عَدْنٍ مُّفَتَّحَةً لَّهُمُ الْأَبْوَابُ ﴿ ۵۰ ﴾ 

باغ هاى هميشگى در حالى كه درهاى [آن ها] برايشان گشوده ‏است ( ۵۰) 

مُتَّكِئِينَ فِيهَا يَدْعُونَ فِيهَا بِفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ وَشَرَابٍ ﴿ ۵۱ ﴾ 

در آنجا تكيه مى‏ زنند [و] ميوه ‏هاى فراوان و نوشيدنى در آنجا طلب مى‏ كنند ( ۵۱) 

وَعِندَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ أَتْرَابٌ ﴿ ۵۲ ﴾ 

و نزدشان [دلبران] فروهشته ‏نگاه همسال است ( ۵۲) 

هَذَا مَا تُوعَدُونَ لِيَوْمِ الْحِسَابِ ﴿ ۵۳ ﴾ 

اين است آنچه براى روز حساب به شما وعده داده مى ‏شد ( ۵۳) 

إِنَّ هَذَا لَرِزْقُنَا مَا لَهُ مِن نَّفَادٍ ﴿ ۵۴ ﴾ 

[مى ‏گويند] در حقيقت اين روزى ماست و آن را پايانى نيست ( ۵۴) 

هَذَا وَإِنَّ لِلطَّاغِينَ لَشَرَّ مَآبٍ ﴿ ۵۵ ﴾ 

اين است [حال بهشتيان] و [اما] براى طغيانگران واقعا بد فرجامى است ( ۵۵) 

جَهَنَّمَ يَصْلَوْنَهَا فَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿ ۵۶ ﴾ 

به جهنم درمى ‏آيند و چه بد آرامگاهى است ( ۵۶) 

هَذَا فَلْيَذُوقُوهُ حَمِيمٌ وَغَسَّاقٌ ﴿ ۵۷ ﴾ 

اين جوشاب و چركاب است بايد آن را بچشند ( ۵۷) 

وَآخَرُ مِن شَكْلِهِ أَزْوَاجٌ ﴿ ۵۸ ﴾ 

و از همين گونه انواع ديگر [عذاب ها] ( ۵۸) 

هَذَا فَوْجٌ مُّقْتَحِمٌ مَّعَكُمْ لَا مَرْحَبًا بِهِمْ إِنَّهُمْ صَالُوا النَّارِ ﴿ ۵۹ ﴾ 

اين ها گروهى‏ اند كه با شما به اجبار [در آتش] درمى‏ آيند بدا به حال آن ها زيرا آنان داخل آتش مى‏ شوند ( ۵۹) 

قَالُوا بَلْ أَنتُمْ لَا مَرْحَبًا بِكُمْ أَنتُمْ قَدَّمْتُمُوهُ لَنَا فَبِئْسَ الْقَرَارُ ﴿ ۶۰ ﴾ 

[به رؤساى خود] مى ‏گويند بلكه بر خود شما خوش مباد اين [عذاب] را شما خود براى ما از پيش فراهم آورديد و چه بد قرارگاهى است ( ۶۰) 

قَالُوا رَبَّنَا مَن قَدَّمَ لَنَا هَذَا فَزِدْهُ عَذَابًا ضِعْفًا فِي النَّارِ ﴿ ۶۱ ﴾ 

مى‏ گويند پروردگارا هر كس اين [عذاب] را از پيش براى ما فراهم آورده عذاب او را در آتش دو چندان كن (۶۱) 

وَقَالُوا مَا لَنَا لَا نَرَى رِجَالًا كُنَّا نَعُدُّهُم مِّنَ الْأَشْرَارِ ﴿ ۶۲ ﴾ 

و مى‏ گويند ما را چه شده است كه مردانى را كه ما آنان را از [زمره] اشرار مى‏ شمرديم نمى‏ بينيم ( ۶۲) 

أَتَّخَذْنَاهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زَاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصَارُ ﴿ ۶۳ ﴾ 

آيا آنان را [در دنيا] به ريشخند مى ‏گرفتيم يا چشم ها[ى ما] بر آن ها نمى‏ افتد ( ۶۳) 

إِنَّ ذَلِكَ لَحَقٌّ تَخَاصُمُ أَهْلِ النَّارِ ﴿ ۶۴ ﴾ 

اين مجادله اهل آتش قطعا راست است ( ۶۴) 

قُلْ إِنَّمَا أَنَا مُنذِرٌ وَمَا مِنْ إِلَهٍ إِلَّا اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ ﴿ ۶۵ ﴾ 

بگو من فقط هشداردهنده ‏اى هستم و جز خداى يگانه قهار معبودى ديگر نيست ( ۶۵) 

رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الْعَزِيزُ الْغَفَّارُ ﴿ ۶۶ ﴾ 

پروردگار آسمان ها و زمين و آنچه ميان آن دو است همان شكست ‏ناپذير آمرزنده ( ۶۶) 

قُلْ هُوَ نَبَأٌ عَظِيمٌ ﴿ ۶۷ ﴾ 

بگو اين خبرى بزرگ است ( ۶۷) 

أَنتُمْ عَنْهُ مُعْرِضُونَ ﴿ ۶۸ ﴾ 

[كه] شما از آن روى برمى‏تابيد ( ۶۸) 

مَا كَانَ لِي مِنْ عِلْمٍ بِالْمَلَإِ الْأَعْلَى إِذْ يَخْتَصِمُونَ ﴿ ۶۹ ﴾ 

مرا در باره ملاء اعلى هيچ دانشى نبود آنگاه كه مجادله مى‏ كردند ( ۶۹) 

إِن يُوحَى إِلَيَّ إِلَّا أَنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿ ۷۰ ﴾ 

به من هيچ [چيز] وحى نمى‏ شود جز اينكه من هشداردهنده ‏اى آشكارم ( ۷۰) 

إِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي خَالِقٌ بَشَرًا مِن طِينٍ ﴿ ۷۱ ﴾ 

آنگاه كه پروردگارت به فرشتگان گفت من بشرى را از گل خواهم آفريد ( ۷۱) 

فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِي فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِينَ ﴿ ۷۲ ﴾ 

پس چون او را [كاملا] درست كردم و از روح خويش در آن دميدم سجده‏ كنان براى او [به خاك] بيفتيد ( ۷۲)

فَسَجَدَ الْمَلَائِكَةُ كُلُّهُمْ أَجْمَعُونَ ﴿ ۷۳ ﴾ 

پس همه فرشتگان يكسره سجده كردند ( ۷۳) 

إِلَّا إِبْلِيسَ اسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنْ الْكَافِرِينَ ﴿ ۷۴ ﴾ 

مگر ابليس [كه] تكبر نمود و از كافران شد ( ۷۴) 

قَالَ يَا إِبْلِيسُ مَا مَنَعَكَ أَن تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِيَدَيَّ أَسْتَكْبَرْتَ أَمْ كُنتَ مِنَ الْعَالِينَ﴿ ۷۵ ﴾ 

فرمود اى ابليس چه چيز تو را مانع شد كه براى چيزى كه به دستان قدرت خويش خلق كردم سجده آورى آيا تكبر نمودى يا از [جمله] برترى‏ جويانى ( ۷۵) 

قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِّنْهُ خَلَقْتَنِي مِن نَّارٍ وَخَلَقْتَهُ مِن طِينٍ ﴿ ۷۶ ﴾ 

گفت من از او بهترم مرا از آتش آفريده‏ اى و او را از گل آفريده ‏اى ( ۷۶) 

قَالَ فَاخْرُجْ مِنْهَا فَإِنَّكَ رَجِيمٌ ﴿ ۷۷ ﴾ 

فرمود پس از آن [مقام] بيرون شو كه تو رانده ‏اى ( ۷۷) 

وَإِنَّ عَلَيْكَ لَعْنَتِي إِلَى يَوْمِ الدِّينِ ﴿ ۷۸ ﴾ 

و تا روز جزا لعنت من بر تو باد ( ۷۸) 

قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِي إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ ﴿ ۷۹ ﴾ 

گفت پروردگارا پس مرا تا روزى كه برانگيخته مى‏ شوند مهلت ده ( ۷۹) 

قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنظَرِينَ ﴿ ۸۰ ﴾ 

فرمود در حقيقت تو از مهلت‏ يافتگانى ( ۸۰) 

إِلَى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ﴿ ۸۱ ﴾ 

تا روز معين معلوم ( ۸۱) 

قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۸۲ ﴾ 

[شيطان] گفت پس به عزت تو سوگند كه همگى را جدا از راه به در مى ‏برم ( ۸۲) 

إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ ﴿ ۸۳ ﴾ 

مگر آن بندگان پاكدل تو را ( ۸۳) 

قَالَ فَالْحَقُّ وَالْحَقَّ أَقُولُ ﴿ ۸۴ ﴾ 

فرمود حق [از من] است و حق را مى ‏گويم ( ۸۴) 

لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنكَ وَمِمَّن تَبِعَكَ مِنْهُمْ أَجْمَعِينَ ﴿ ۸۵ ﴾ 

هرآينه جهنم را از تو و از هر كس از آنان كه تو را پيروى كند از همگى ‏شان خواهم انباشت ( ۸۵) 

قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُتَكَلِّفِينَ ﴿ ۸۶ ﴾ 

بگو مزدى بر اين [رسالت] از شما طلب نمى ‏كنم و من از كسانى نيستم كه چيزى از خود بسازم و به خدا نسبت دهم ( ۸۶) 

إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ ﴿ ۸۷ ﴾ 

اين [قرآن] جز پندى براى جهانيان نيست ( ۸۷) 

وَلَتَعْلَمُنَّ نَبَأَهُ بَعْدَ حِينٍ ﴿ ۸۸ ﴾ 

و قطعا پس از چندى خبر آن را خواهيد دانست ( ۸۸) 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ 

به نام خداوند رحمتگر مهربان 

تَنزِيلُ الْكِتَابِ مِنَ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ ﴿ ۱ ﴾ 

نازل شدن [اين كتاب] از جانب خداى شكست‏ ناپذير سنجيده‏ كار است ( ۱) 

إِنَّا أَنزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّينَ ﴿ ۲ ﴾ 

ما [اين] كتاب را به حق به سوى تو فرود آورديم پس خدا را در حالى كه اعتقاد [خود] را براى او خالص ‏كننده ‏اى عبادت كن ( ۲) 

أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ﴿ ۳ ﴾ 

آگاه باشيد آيين پاك از آن خداست و كسانى كه به جاى او دوستانى براى خود گرفته ‏اند [به اين بهانه كه] ما آن ها را جز براى اينكه ما را هر چه بيشتر به خدا نزديك گردانند نمى‏ پرستيم البته خدا ميان آنان در باره آنچه كه بر سر آن اختلاف دارند داورى خواهد كرد در حقيقت‏ خدا آن كسى را كه دروغ‏پرداز ناسپاس است هدايت نمى‏ كند ( ۳) 

لَوْ أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يَتَّخِذَ وَلَدًا لَّاصْطَفَى مِمَّا يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ سُبْحَانَهُ هُوَ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ﴿ ۴ ﴾ 

اگر خدا مى‏ خواست براى خود فرزندى بگيرد قطعا از [ميان] آنچه خلق مى‏ كند آنچه را مى‏ خواست برمى‏ گزيد منزه است او اوست‏ خداى يگانه قهار ( ۴) 

خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ بِالْحَقِّ يُكَوِّرُ اللَّيْلَ عَلَى النَّهَارِ وَيُكَوِّرُ النَّهَارَ عَلَى اللَّيْلِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي لِأَجَلٍ مُسَمًّى أَلَا هُوَ الْعَزِيزُ الْغَفَّارُ ﴿ ۵ ﴾ 

آسمان ها و زمين را به حق آفريد شب را به روز درمى ‏پيچد و روز را به شب درمى‏ پيچد و آفتاب و ماه را تسخير كرد هر كدام تا مدتى معين روانند آگاه باش كه او همان شكست ‏ناپذير آمرزنده است ( ۵) 

خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَاحِدَةٍ ثُمَّ جَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا وَأَنزَلَ لَكُم مِّنْ الْأَنْعَامِ ثَمَانِيَةَ أَزْوَاجٍ يَخْلُقُكُمْ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ خَلْقًا مِن بَعْدِ خَلْقٍ فِي ظُلُمَاتٍ ثَلَاثٍ ذَلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ لَهُ الْمُلْكُ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ ﴿ ۶ ﴾ 

شما را از نفسى واحد آفريد سپس جفتش را از آن قرار داد و براى شما از دام ها هشت قسم پديد آورد شما را در شكم هاى مادرانتان آفرينشى پس از آفرينشى [ديگر] در تاريكي هاى سه گانه [م شيمه و رحم و شكم] خلق كرد اين است‏ خدا پروردگار شما فرمانروايى [و حكومت مطلق] از آن اوست ‏خدايى جز او نيست پس چگونه [و كجا از حق] برگردانيده مى‏ شويد ( ۶) 

إِن تَكْفُرُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ عَنكُمْ وَلَا يَرْضَى لِعِبَادِهِ الْكُفْرَ وَإِن تَشْكُرُوا يَرْضَهُ لَكُمْ وَلَا تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرَى ثُمَّ إِلَى رَبِّكُم مَّرْجِعُكُمْ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿ ۷ ﴾ 

اگر كفر ورزيد خدا از شما سخت بى ‏نياز است و براى بندگانش كفران را خوش نمى‏ دارد و اگر سپاس داريد آن را براى شما مى ‏پسندد و هيچ بردارنده‏اى بار [گناه] ديگرى را برنمى‏ دارد آنگاه بازگشت‏ شما به سوى پروردگارتان است و شما را به آنچه مى‏كرديد خبر خواهد داد كه او به راز دل ها داناست ( ۷) 

وَإِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِيبًا إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِّنْهُ نَسِيَ مَا كَانَ يَدْعُو إِلَيْهِ مِن قَبْلُ وَجَعَلَ لِلَّهِ أَندَادًا لِّيُضِلَّ عَن سَبِيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَلِيلًا إِنَّكَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ ﴿ ۸ ﴾ 

و چون به انسان آسيبى رسد پروردگارش را در حالى كه به سوى او بازگشت‏ كننده است مى‏ خواند سپس چون او را از جانب خود نعمتى عطا كند آن [مصيبتى] را كه در رفع آن پيشتر به درگاه او دعا مى‏ كرد فراموش مى‏ نمايد و براى خدا همتايانى قرار مى ‏دهد تا [خود و ديگران را] از راه او گمراه گرداند بگو به كفرت اندكى برخوردار شو كه تو از اهل آتشى ( ۸) 

أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاء اللَّيْلِ سَاجِدًا وَقَائِمًا يَحْذَرُ الْآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ ﴿ ۹ ﴾ 

[آيا چنين كسى بهتر است] يا آن كسى كه او در طول شب در سجده و قيام اطاعت [خدا] مى ‏كند [و] از آخرت مى‏ ترسد و رحمت پروردگارش را اميد دارد بگو آيا كسانى كه مى ‏دانند و كسانى كه نمى‏ دانند يكسانند تنها خردمندانند كه پندپذيرند ( ۹) 

قُلْ يَا عِبَادِ الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا رَبَّكُمْ لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا فِي هَذِهِ الدُّنْيَا حَسَنَةٌ وَأَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةٌ إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُم بِغَيْرِ حِسَابٍ ﴿ ۱۰ ﴾ 

بگو اى بندگان من كه ايمان آورده ‏ايد از پروردگارتان پروا بداريد براى كسانى كه در اين دنيا خوبى كرده ‏اند نيكى خواهد بود و زمين خدا فراخ است بى‏ ترديد شكيبايان پاداش خود را بى‏ حساب [و] به تمام خواهند يافت( ۱۰) 

قُلْ إِنِّي أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّينَ ﴿ ۱۱ ﴾ 

بگو من مامورم كه خدا را در حالى كه آيينم را براى او خالص گردانيده ‏ام بپرستم ( ۱۱) 

وَأُمِرْتُ لِأَنْ أَكُونَ أَوَّلَ الْمُسْلِمِينَ ﴿ ۱۲ ﴾ 

و مامورم كه نخستين مسلمانان باشم ( ۱۲) 

قُلْ إِنِّي أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿ ۱۳ ﴾ 

بگو من اگر به پروردگارم عصيان ورزم از عذاب روزى هولناك مى‏ ترسم ( ۱۳) 

قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصًا لَّهُ دِينِي ﴿ ۱۴ ﴾ 

بگو خدا را مى ‏پرستم در حالى كه دينم را براى او بى‏ آلايش مى‏ گردانم ( ۱۴) 

فَاعْبُدُوا مَا شِئْتُم مِّن دُونِهِ قُلْ إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَلَا ذَلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ ﴿ ۱۵ ﴾ 

پس هر چه را غير از او مى‏ خواهيد بپرستيد [ولى به آنان] بگو زيانكاران در حقيقت كسانى ‏اند كه به خود و كسانشان در روز قيامت زيان رسانده‏ اند آرى اين همان خسران آشكار است ( ۱۵) 

لَهُم مِّن فَوْقِهِمْ ظُلَلٌ مِّنَ النَّارِ وَمِن تَحْتِهِمْ ظُلَلٌ ذَلِكَ يُخَوِّفُ اللَّهُ بِهِ عِبَادَهُ يَا عِبَادِ فَاتَّقُونِ﴿ ۱۶ ﴾ 

آن ها از بالاى سرشان چترهايى از آتش خواهند داشت و از زير پايشان [نيز] طبق‏ هايى [آتشين است] اين [كيفرى] است كه خدا بندگانش را به آن بيم مى ‏دهد اى بندگان من از من بترسيد ( ۱۶) 

وَالَّذِينَ اجْتَنَبُوا الطَّاغُوتَ أَن يَعْبُدُوهَا وَأَنَابُوا إِلَى اللَّهِ لَهُمُ الْبُشْرَى فَبَشِّرْ عِبَادِ ﴿ ۱۷ ﴾ 

و[لى] آنان كه خود را از طاغوت به دور مى‏ دارند تا مبادا او را بپرستند و به سوى خدا بازگشته‏ اند آنان را مژده باد پس بشارت ده به آن بندگان من كه ( ۱۷) 

الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُوْلَئِكَ الَّذِينَ هَدَاهُمُ اللَّهُ وَأُوْلَئِكَ هُمْ أُوْلُوا الْأَلْبَابِ ﴿ ۱۸ ﴾ 

به سخن گوش فرامى‏ دهند و بهترين آن را پيروى مى‏ كنند اينانند كه خدايشان راه نموده و اينانند همان خردمندان ( ۱۸) 

أَفَمَنْ حَقَّ عَلَيْهِ كَلِمَةُ الْعَذَابِ أَفَأَنتَ تُنقِذُ مَن فِي النَّارِ ﴿ ۱۹ ﴾ 

پس آيا كسى كه فرمان عذاب بر او واجب آمده [كجا روى رهايى دارد] آيا تو كسى را كه در آتش است مى ‏رهانى ( ۱۹) 

لَكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ غُرَفٌ مِّن فَوْقِهَا غُرَفٌ مَّبْنِيَّةٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ وَعْدَ اللَّهِ لَا يُخْلِفُ اللَّهُ الْمِيعَادَ ﴿ ۲۰ ﴾ 

ليكن كسانى كه از پروردگارشان پروا داشتند براى ايشان غرفه‏ هايى است كه بالاى آن ها غرفه ‏هايى [ديگر] بنا شده است نهرها از زير آن روان است وعده خداست‏ خدا خلاف وعده نمى‏ كند ( ۲۰) 

أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ أَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَسَلَكَهُ يَنَابِيعَ فِي الْأَرْضِ ثُمَّ يُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُّخْتَلِفًا أَلْوَانُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَجْعَلُهُ حُطَامًا إِنَّ فِي ذَلِكَ لَذِكْرَى لِأُوْلِي الْأَلْبَابِ ﴿ ۲۱﴾ 

مگر نديده ‏اى كه خدا از آسمان آبى فرود آورد پس آن را به چشمه‏ هايى كه در [طبقات زيرين] زمين است راه داد آنگاه به وسيله آن كشتزارى را كه رنگ هاى آن گوناگون است بيرون مى ‏آورد سپس خشك مى‏ گردد آنگاه آن را زرد مى ‏بينى سپس خاشاكش مى‏ گرداند قطعا در اين [دگرگونی ها] براى صاحبان خرد عبرتى است( ۲۱) 

أَفَمَن شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ فَهُوَ عَلَى نُورٍ مِّن رَّبِّهِ فَوَيْلٌ لِّلْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُم مِّن ذِكْرِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ ﴿ ۲۲ ﴾ 

پس آيا كسى كه خدا سينه ‏اش را براى [پذيرش] اسلام گشاده و [در نتيجه] برخوردار از نورى از جانب پروردگارش مى‏ باشد [همانند فرد تاريكدل است] پس واى بر آنان كه از سخت‏ دلى ياد خدا نمى‏ كنند اينانند كه در گمراهى آشكارند ( ۲۲) 

اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتَابًا مُّتَشَابِهًا مَّثَانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِينُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَمَن يُضْلِلْ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ ﴿ ۲۳ ﴾ 

خدا زيباترين سخن را [به صورت] كتابى متشابه متضمن وعد و وعيد نازل كرده است آنان كه از پروردگارشان مى ‏هراسند پوست بدنشان از آن به لرزه مى ‏افتد سپس پوستشان و دلشان به ياد خدا نرم مى ‏گردد اين است هدايت‏ خدا هر كه را بخواهد به آن راه نمايد و هر كه را خدا گمراه كند او را راهبرى نيست( ۲۳) 

أَفَمَن يَتَّقِي بِوَجْهِهِ سُوءَ الْعَذَابِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَقِيلَ لِلظَّالِمِينَ ذُوقُوا مَا كُنتُمْ تَكْسِبُونَ ﴿۲۴ ﴾ 

پس آيا آن كس كه [به جاى دست ها] با چهره خود گزند عذاب را روز قيامت دفع مى‏ كند [مانند كسى است كه از عذاب ايمن است] و به ستمگران گفته مى‏ شود آنچه را كه دستاوردتان بوده است بچشيد ( ۲۴) 

كَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَأَتَاهُمْ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ ﴿ ۲۵ ﴾ 

كسانى [هم] كه پيش از آنان بودند به تكذيب پرداختند و از آنجا كه حدس نمى‏ زدند عذاب برايشان آمد (۲۵) 

فَأَذَاقَهُمُ اللَّهُ الْخِزْيَ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿ ۲۶ ﴾ 

پس خدا در زندگى دنيا رسوايى را به آنان چشانيد و اگر مى ‏دانستند قطعا عذاب آخرت بزرگتر است ( ۲۶) 

وَلَقَدْ ضَرَبْنَا لِلنَّاسِ فِي هَذَا الْقُرْآنِ مِن كُلِّ مَثَلٍ لَّعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿ ۲۷ ﴾ 

و در اين قرآن از هر گونه مث لى براى مردم آورديم باشد كه آنان پندگيرند ( ۲۷) 

قُرآنًا عَرَبِيًّا غَيْرَ ذِي عِوَجٍ لَّعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ ﴿ ۲۸ ﴾ 

قرآنى عربى بى‏ هيچ كژى باشد كه آنان راه تقوا پويند ( ۲۸) 

ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلًا فِيهِ شُرَكَاء مُتَشَاكِسُونَ وَرَجُلًا سَلَمًا لِّرَجُلٍ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ ﴿ ۲۹ ﴾ 

خدا مثلى زده است مردى است كه چند خواجه ناسازگار در [مالكيت] او شركت دارند [و هر يك او را به كارى مى ‏گمارند] و مردى است كه تنها فرمانبر يك مرد است آيا اين دو در مث ل يكسانند سپاس خداى را [نه] بلكه بيشترشان نمى ‏دانند ( ۲۹) 

إِنَّكَ مَيِّتٌ وَإِنَّهُم مَّيِّتُونَ ﴿ ۳۰ ﴾ 

قطعا تو خواهى مرد و آنان [نيز] خواهند مرد ( ۳۰) 

ثُمَّ إِنَّكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عِندَ رَبِّكُمْ تَخْتَصِمُونَ ﴿ ۳۱ ﴾

سپس شما روز قيامت پيش پروردگارتان مجادله خواهيد كرد ( ۳۱)