۲۰بهمن سالروز دیدار و بیعت مردم غیور استان چهارمحال و بختیاری با امام خمینی (ره)،

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز چهارمحال و بختیاری؛ صد‌ها نفر از اهالی و بختیاری‌های غیور منطقه چغاخور، بلداجی و بروجن در استان روز پنج شنبه ۱۹ بهمن ماه ۱۳۵۷، با ۱۱ دستگاه اتوبوس، برای بیعت با امام خمینی (ره)، عازم تهران شدند.
این افراد، ساعت ۹ و نیم صبح روز جمعه ۲۰ بهمن ۱۳۵۷ ضمن ملاقات و بیعت حضوری با حضرت امام (ره) در مدرسه علوی تهران، آمادگی خود را برای حمایت همه جانبه از انقلاب اسلامی اعلام کردند.
سپس با حضور در مراسم سخنرانی مهندس مهدی بازرگان نخست وزیر منصوب ایشان در دانشگاه تهران، از دولت موقت هم اعلام پشتیبانی نمودند.
این گروه، شامگاه ۲۰ بهمن بعد از نماز مغرب و عشا و استماع سخنان آیت الله دکتر بهشتی، به سمت چهارمحال و بختیاری حرکت کردند که به دلیل حکومت نظامی، مجبور به یک شب توقف در شهر مقدس قم شدند و فردای آن روز، به استان برگشتند.
حضرت آیت الله خامنه‌ای مقام معظم رهبری در دیدار اعضاى ستاد نخستین کنگره شهدای استان چهارمحال و بختیارى، که صبح روز دوشنبه ۱۳ مهرماه ۱۳۹۴ انجام شد، در این رابطه فرمودند: «نکته‌ای که آقای نکونام (نماینده، ولی فقیه در استان چهارمحال و بختیاری و امام جمعه شهرکرد) گفتند درباره آمدنِ مردم چهارمحال و بختیاری [به تهران]برای ابراز بیزاری از بختیار (آخرین نخست وزیر رژیم پهلوی) خیلی مهم است. ممکن است مردم شیراز، مردم مشهد، مردم تبریز هم بیایند از بختیار ابراز بیزاری بکنند، امّا خیلی فرق می‌کند که مردم بختیاری بیایند از یک فرد سیاسیِ شاخص بختیاری که در مقابل انقلاب و در مقابل امام قرار گرفته، ابراز بیزاری کنند؛ این نکته مهم است. این هم که ایشان گفتند که مردم توقّع دارند که آن روز، روز شاخصی باشد، درست است، این واقعاً جا دارد؛ چون در بین عشایر، این وابستگی‌ها و پیوند‌های عشایری، چیز کوچکی نیست، چیز خیلی مهمّی است. این‌ها همان کسانی هستند که در قضیّه مشروطه، بلند شدند از شهرکرد - آن وقت دهکرد آمدند و اصفهان را گرفتند و آمدند تهران و کار‌های بزرگی را انجام دادند، بیشتر با پیوند‌های محلّی این کار را می‌کردند؛ یعنی تأثیرات قبایلی و عشایری بر روی مردم وجود داشت که حرکت می‌کردند می‌آمدند. امّا همین پیوند‌ها در آنجایی که پای دین در میان است، پای انقلاب در میان است، پای امام در میان است، به کلّی کمرنگ می‌شود و بی خاصیّت می‌شود و از بین می‌رود؛ این خیلی چیز مهمّی است.»