چشم انداز روشنی برای سینمای ایران نداریم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، رسول صدرعاملی در برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دو سیما که با عنوان وضع سینمای ایران زیر ذره بین و با حضور اکبر نبوی منتقد سینما برگزار شد افزود: 15 تا 20 سال اخیر در سینما شرایط به گونه ای بوده است که با جابجایی مدیران و ورود نسل های جدید همچنان با مشکلاتی درگیر هستیم.

وی گفت: در سینما هدف اصلی مشخص نبوده و در زمان های مختلف متغیر بوده است.

صدرعاملی افزود: وجود نظارت های نامناسب، نبود ممیزی درست و برخی مشکلات دیگر باعث شده است که سینما همچنان با این مسائل درگیر باشد.

وی گفت: ما در سینما به جای اینکه پاسخگوی واقعی مردم باشیم پاسخگوی دولت هستیم و هنوز تعریف درستی از صنعت سینما و فرصت های قابل توجه آن در کشور نشده است.

این کارگردان سینما در پاسخ به این پرسش که آیا سینما به واقعیت های جامعه از جمله مسائل مهمی مانند دفاع مقدس پرداخته و حق مطلب را ادا کرده است یانه افزود: در بسیاری از مواقع سینما موفق بوده و حتی در دفاع مقدس تا جایی که فرصت به این صنعت داده شده است شاهکارهایی تولید کرده  که تحسین جهانیان را برانگیخته است.

صدر عاملی با بیان اینکه از ابتدای دهه 60 تا اوایل دهه 80 سینما روند خوبی داشت، گفت: متأسفانه سینما در ده سال اخیر به قهقرا رفت تا جایی که تلاش کرد با اصرار، مخاطب را به گیشه ها برگرداند.

وی ادامه داد: تنها چند کشور در جهان همچون ایران، سینمای دولتی دارند و ما نیز از آنجا که باید حافظ ارزش ها و قائل به قوانین و اصول و باورهای مردمی باشیم، کارمان مشکل تر است اما راهبردی وجود ندارد که براساس آن بخواهیم پاسخگوی باورها باشیم.

صدر عاملی خاطرنشان کرد: وقتی تهیه کننده دستش می لرزد که درباره یک موضوع فیلمی تولید کند، چه انتظاری باید داشت؟

وی در پاسخ به این پرسش که با توجه به مشکلات اقتصادی و مسائل فرهنگی در حوزه اقتصاد، سینما چه تولیداتی را برای اصلاح فرهنگ اقتصادی ارائه کرده است گفت: بیش از آنکه از سینما در این باره انتظار داشته باشیم باید این مهم را وظیفه صدا و سیما بدانیم زیرا سینما کارش تفکر و تأمل است.

این کارگردان سینما در ادامه گفت: وقتی تهیه کننده از ورود به برخی مسائل اجتماعی احساس خطر می کند طبیعی است که دنبال مسائل سطحی می رود و نتیجه آن نیز تولیدات سطحی خواهد بود.
یک منتقد سینما: حقوق و تکالیف سینما روشن نیست
منتقد سینما گفت: متأسفانه در سینما وضع حقوق و تکالیف روشن و مشخص نیست.
اکبر نبوی افزود: در موضوع سینما نه دولت به حقوق و تکالیف خود توجه می کند و نه بخش خصوصی بلکه دولت از تکالیف می گوید و بخش خصوصی نیز حقوق خود را می خواهد.
وی گفت: ما در سینما اهداف تاکتیکی داشته ایم اما نگاهمان راهبردی نبوده است و این تاکتیک بوده که سینما را به اینجا رسانده است.
نبوی اضافه کرد: البته این نگاه تاکتیکی باعث نشده است که ما راه را گم کنیم اما مطالبات ما از سینما آرمان گرایانه است در حالی که واقعیت سینما سمت و سوی دیگری دارد بنابراین مطالبات ما متناسب با واقعیت های درون و خارج از سینما نیست.
وی گفت: باید بدانیم که ما از سینما چه می خواهیم و به سینما چه داده ایم که بتوانیم خروجی از آن بگیریم؟
این منتقد سینما اضافه کرد: توده مردم، نهادهای مذهبی، روشنفکران و نیروهای فعال و مسئولان هر یک مطالباتی از سینما دارند که این مسئله خود نیاز به بررسی دارد.
نبوی درباره تأثیر ممیزی بر نتایج تولیدات سینمایی نیز گفت: نمی توان ممیزی ها را عامل اصلی در مشکلات سینمایی دانست بلکه این یکی از مجموعه عوامل مؤثر بر تولیدات است اما در عین حال گاهی اوقات نگاه های سلیقه ای به ممیزی آزاردهنده بوده است.
وی افزود: در مجموع سینمای ایران شایسته تکریم است و اگر وضع آن را با سینمای هالیوود مقایسه کنیم، بهتر از آن است.
کارشناس مسائل سینمایی ادامه داد: نمی توان گفت که مشکلات سینما فقط از 10 سال گذشته آغاز شد بلکه مشکل از سال 81 بروز پیدا کرد زیرا بررسی های آماری نشان می دهد سال 75پنجاه و سه میلیون سال81  هفده میلیون و سال 83 سیزده میلیون بلیت فروخته شده است.
نبوی گفت: سینما خود یک رسانه است اما چون در ایران محدودیت در نمایش داریم نقش تلویزیون بیشتر است اما نمی توان آن را نیز دست کم گرفت.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا سبک زندگی که در سینما ارائه می شود همانند واقعیات جامعه است افزود: این مسئله به تناسب دل مشغولی ها، دغدغه و دنیای فیلمساز مربوط می شود اما ضعیف ترین فیلم های ما نیز دارای ارزش هایی هستند و نمی توان مطلقاً آنها را منکوب کرد به ویژه فیلم هایی که مجوز نمایش عمومی می گیرند.
نبوی با بیان اینکه سینمای ایران از مشکلات محتوایی، فنی و تکنیکی رنج می برد گفت: در عین حال گاهی اوقات نهادهای مذهبی نیز به رسالت اصلی خود در برابر سینما عمل نمی کنند به این معنا که به جای اینکه برای سینما وقت بگذارند صرفاً پرسشگر هستند در حالی که کار انبیا، رفتن به سراغ تک تک مردم بوده است.